| | به نام ِایزدِ بخشاینده ی بخشایشگر |
| 5 | سپاس و آفرین خذای را کی این جهان و آن |
| 6 | جهان را آفریذ و ما بندگان را اندر جهان پذیذار کَرد |
| 7 | و نیک اندیشان و بَذکرداران را پاذاش و پاذافره برابر |
| 8 | داشت و دروذ بَر برگُزیذگان و پاکان و دینداران باذ ، |
| 9 | خاصّه بَر بهترین ِخَلقِ خذا محمّدِ مصطفی ، صلّی |
| 10 | اللّه علیه و سلّم ، و بَر اهلِ بیت و نامداران ِاو باذ. |
| 11 | |
| 12 | آغازِ کارنامه ی ِشاهان از گِردآوریذه ی |
| 13 | ابومنصور المَعْمری دستورِ ابومنصور |
| 14 | عبدالرّزّاق عبداللّه فرّخ |
| 15 | |
| 16 | اوّل ایذون گویذ در این نامه کی : تا جهان بوُذ |
| 17 | مَردم گِردِ دانش گشته اند و سخن را بزرگ داشته و |
| 18 | نیکوترین یاذگاری سخن دانسته اند ، چه اندر این |
| 19 | جهان مَردم به دانش بزرگوارتر و مایه دارتر. و چون |
| 20 | مَردم بذانست کی از وی چیزی نمانَذ پایذار ، بذان |
| 21 | کوشذ تا نام ِاو بمانَذ و نشان ِاو گسسته نشوذ چو |
| 22 | آباذانی و جای ها استوار کردن و دلیری و شوخی و |
| 23 | جانسپردن و دانایی بیرون آوردن مردمان را به ساختن |
| 24 | کارهای نوآیین. چون شاهِ هندوان کی کلیله و دمنه و |
| 25 | شاناق و رام و رامین بیرون آورْد . و مأمون پسرِ هرون |
| 26 | الرّشید مَنِش ِپاذشاهان و همّتِ مهتران داشت ، یک روز |
| 27 | با فرزانگان نشَسته بوُذ . گفت : «مَردم بایذ کی تا اندر |
| 28 | این جهان باشند و توانایی دارند بکوشند تا از ایشان |
| 29 | یاذگاری بوَذ تا پس از مرگ نامشان زنده بوَذ». عبداللّه |
| 30 | پسرِ مقفّع کی دبیرِ او بوُذ ، گفتش کی : «از کسری |
| 31 | انوشیروان چیزی مانده است کی از هیچ پاذشاه |
| 32 | نمانده است». مأمون گفت : «چه مانْد ؟» گفت : |
| 33 | «نامه یی از هندوستان بیاورْد، آن را برزویه ی ِطبیب از |
| 34 | هندوی به پَهلَوی گردانیذه بوُذ ، تا نام ِاو زنده شذ |
| 35 | میان ِجهانیان و پانصذ هزار دِرَم هزینه کَرد». مأمون |
| 36 | آن نامه بخواست ، و آن نامه بذیذ . فرموذ - دبیرِ خویش |
| 37 | را - تا از زبان ِپَهلَوی به زبان ِتازی گردانیذ. پس امیر |
| 38 | سعید نصر بن احمد، این سخن بشنیذ ، خوش آمذش. |
| 39 | دستورِ خویش را - خواجه بلعمی - بَر آن داشت تا از |
| 40 | زبان ِتازی به زبان ِپارسی گردانیذ، تا این نامه به دستِ |
| 41 | مردمان افتاذ و هر کَسی دست بذو اندر زذند ، و روذکی |
| 42 | را فرموذ تا به نظم آورْد ، و کلیله و دمنه اندر زبان ِ |
| 43 | خُرد و بزرگ افتاذ و نام ِاو بذین زنده گشت و این نامه |
| 44 | از او یاذگاری بمانْد . پس چینیان تصاویر اندر |
| 45 | افزوذند تا هر کَسی را خوش آیذ دیذن و خواندن ِآن . |
| 46 | پس امیر ابومنصور عبدالرّزّاق مَردی بوُذ با فرّ و |
| 47 | خویشکام بوُذ و با هنر و بزرگمنش بوُذ اندر کامروایی |
| 48 | و با دستگاهی تمام از پاذشاهی و سازِ مهتران ، و |
| 49 | اندیشه ی ِبلند داشت و نژاذِ بزرگ داشت به گوهر و از |
| 50 | تخم ِاسپهبذان ِایران بوُذ و کارِ کلیله و دمنه و نشان ِ |
| 51 | شاهِ خراسان بشنیذ ، خوش آمذش . از روزگار آرزو کَرد تا |
| 52 | او را نیز یاذگاری بوَذ اندر این جهان . پس دستورِ |
| 53 | خویش ابومنصور المَعْمری را بفرموذ تا خداوندان ِ |
| 54 | کُتُب را از دهقانان و فرزانگان و جهاندیذگان ، از |
| 55 | شهرها بیاورْد. و چاکرِ او - ابومنصور المَعْمری - به |
| 56 | فرمان ِاو، نامه کَرد و کَس فرستاذ به شهرهای خراسان، |
| 57 | و هُشیاران از آنجا بیاورْد، چون ماخ پیر خراسانی از |
| 58 | هری، و یزدانداذ پسرِ شاپور از سیستان ، و چون شاهوی |
| 59 | خورشیذ پسرِ بهرام از نشابور ، و چون شاذان پسرِ |
| 60 | برزین از طوس ، و هر چهارشان گِرد کَرد و بنشانْد به |
| 61 | فراز آوردن ِاین نامه های شاهان و کارنامه هاشان و |
| 62 | زندگانی ِهر یکی ، و روزگارِ داذ و بیداذ و آشوب و |
| 63 | جَنگ و آیین از کِی ِنخستین کی اندر جهان او بوُذ |
| 64 | کی آیین ِمَردمی آورْد و مردمان از جانوران پذیذ آورْد |
| 65 | تا یزدگرد شهریار کی آخِرِ ملوکِ عجم بوُذ ، اندر ماهِ |
| 66 | محرّم و سال بَر سیصذ و چهل و شش از هجرتِ بهترین ِ |
| 67 | عالَم محمّد مصطفی ، صلّی اللّه علیه و سلّم. |
| 68 | و این نامه را نام شاهنامه نهاذند و تا خذاوندان ِ |
| 69 | دانش اندر این نگاه کُنند و فرهنگِ شاهان و مهتران و |
| 70 | فرزانگان و کار و سازِ پاذشاهی و نهاذ و رَفتارِ ایشان و |
| 71 | آیین های نیکو و داذ و داوری و رای و راندن ِکار و سپاه |
| 72 | آراستن و رزم کردن و شهر گشاذن و کین خواستن و |
| 73 | شبیخون کردن و آزرم داشتن و خواستاری کردن ، این |
| 74 | همه را بذین نامه اندر بیابند. |
| 75 | پس این نامه ی ِشاهان گِرد آوردند و گزارش |
| 76 | کردند ، و اندر این چیزهاست کی به گفتار مَر خواننده |
| 77 | را بزرگ آیذ و هر کَسی دارند تا از او فایذه گیرند ، و |
| 78 | چیزها اندر این نامه بیابند کی سهمگن نمایذ و این |
| 79 | نیکوست ، چون مغزِ او بذانی و تو را دُرست گردذ ، چون |
| 80 | دستبُرذِ آرش، و چون همان سنگ کجا افریذون به پای |
| 81 | باز داشت، و چون ماران کی از دوش ِضحّاک برآمذند. |
| 82 | این همه دُرست آیذ به نزدیکِ دانایان و بخرذان به |
| 83 | معنی . و آن کی دشمن ِدانش بوَذ ، این را زشت گردانَذ. و |
| 84 | اندر جهان شگفتی فراوان است ، چنان چون پیغامبرِ |
| 85 | ما، صلّی اللّه علیه و سلّم، فرموذ : «حَدِّثوا عَنْ بَنِی |
| 86 | اِسْرَائِیلَ وَ لاَ حَرَجَ». گفت : «هر چه از بنی اسرائیل |
| 87 | گویند ، همه بشنویذ کی بوذه است و دروغ نیست». |
| 88 | پس دانایان کی نامه خواهند ساختن ، ایذون سزذ |
| 89 | کی هفت چیز به جای آورند مَر نامه را : یکی بنیاذِ |
| 90 | نامه، یکی فرِّ نامه، سدیگر هنرِ نامه، چهارم نام ِ |
| 91 | خذاوندِ نامه، پنجم مایه و اندازه ی ِسخن پیوستن ، |
| 92 | ششم نشان داذن از دانش ِآن کَس که نامه از بهرِ اوست ، |
| 93 | هفتم دَرهای هر سخنی نگاهداشتن. |
| 94 | و خواندن ِاین نامه ، دانستن ِکارهای ِشاهان است |
| 95 | و بخشش کردن ِگروهی از ورزیذکان کارِ این جهان ، و |
| 96 | سوذِ این نامه هر کَسی را هست و رامش ِجهان است و |
| 97 | اَندُهگسارِ اَندُهگنان است و چاره ی ِدرماندگان است و |
| 98 | این را شاهان کارنامه از بهرِ دو چیز خوانند : یکی از |
| 99 | بهرِ کارکَرد و رَفتار و آیین ِشاهان تا بذانند و در |
| 100 | کذاخذایی با هر کَس بتوانند ساختن ، و دیگر کی اندر |
| 101 | او داستان هاست کی هم به گوش و هم به گوِش خوش |
| 102 | آیذ کی اندر او چیزهای نیکو و با دانش هست ، |
| 103 | همچون : پاذاش ِنیکی و پاذافرهِ بَذی و تُندی و نَرمی و |
| 104 | دُرشتی و آهستگی و شوخی و پرهیز و اندر شذن و |
| 105 | بیرون شذن و پند و اندرز و خشم و خشنوذی و شگفتی ِ |
| 106 | کارِ جهان ، و مَردم اندر این نامه ، این همه کی یاذ |
| 107 | کردیم بذانند و بیابند . اکنون یاذ کُنیم از کارِ شاهان |
| 108 | و داستان ِایشان از آغازِ کار. |
| 109 | |
| 110 | آغازِ داستان |
| 111 | |
| 112 | هر کجا آرامگاهِ مردمان بوَذ ، به چهار سوی ِ |
| 113 | جهان، از کران تا کران این زمین را ببخشیذند و به |
| 114 | هفت بهر کَردند و هر بهری را یکی کشور خواندند : |
| 115 | نخستین را ارزه خواندند ، دوم را سوت خواندند ، سوم را |
| 116 | فرددفش خواندند ، چهارم را ویذدفش خواندند ، پنجم |
| 117 | را ووربرست خواندند ، ششم را وورجرست خواندند ، |
| 118 | هفتم را کی میان ِجهان است خنرس بامی خواندند . و |
| 119 | خنرس بامی این است کی ما بذو اندریم ، و شاهان او را |
| 120 | ایرانشهر خواندندی ، و گوشه را امست خواندند و آن |
| 121 | چین و ماچین است و هندوستان و بربر و روُم و خزر و |
| 122 | روس و سقلاب و سمندر و برطاس ، و آن کی بیرون از |
| 123 | اوست سکه خواندند . و آفتاب بَرآمذن را باختر |
| 124 | خواندند و فروشذن را خاور خواندند و شام و یَمن را |
| 125 | مازندران خواندند و عراق و کوهستان را سورستان |
| 126 | خواندند . و ایرانشهر از روُذِ آموی است تا روُذِ مصر ، و |
| 127 | این کشورهای دیگر پیرامون ِاویند ، و از این هفت |
| 128 | کشور ، ایرانشهر بزرگوارتر است به هر هنری ، و آن کی |
| 129 | از سوی ِباختر است چینیان دارند ، و آن کی از سوی ِ |
| 130 | راستِ اوست هندوان دارند ، و آن کی از سوی ِچپِ اوست |
| 131 | تُرکان دارند ، و دیگر خزران دارند ، و آن کی راستر |
| 132 | بربریان دارند ، و از چپِ رُوم خاوریان دارند و مازندریان |
| 133 | دارند ، و مصر گویند از مازندران است ، و این دگر همه |
| 134 | ایرانزمین است از بهرِ آن کی ایران بیشتر این است |
| 135 | کی یاذ کردیم. |
| 136 | و بِذان کی اندر آغازِ این کتاب مَردم فراوان |
| 137 | سخن گویند و ما یاذ کُنیم گفتارِ هر گروهی تا |
| 138 | دانسته شوذ آن را کی خواهذ برسذ و آن راهی که |
| 139 | خوشتر آیذش بَر آن بروذ : اندر نامه ی ِپسرِ مقفّع و |
| 140 | حمزه ی ِاصفهانی و مانندگان ایذون شنیذیم کی از |
| 141 | گاهِ آدم صفی ، صلوات اللّه و سلامه علیه ، فراز تا |
| 142 | بذین گاه کی آغازِ این نامه کَردند پنج هزار و |
| 143 | هفتصذ سال است . و نخستین مَردی کی اندر زمین |
| 144 | پذیذ آمذ آدم بوُذ . و همچنین از محمّد جهم برمکی |
| 145 | مرا خبر آمذ و از زاذوی شاهوی ، و از نامه ی ِبهرام |
| 146 | اصفهانی همچنین آمذ و از نامه ی ِساسانیان ِموسی |
| 147 | عیسی خسروی و از هشام قاسم اصفهانی و از نامه ی ِ |
| 148 | پاذشاهان ِپارس و از گَنجنامه ی ِمأمون و از بهرامشاه |
| 149 | مردانشاه کرمانی و از فرّخان موبذان موبذ یزدگرد |
| 150 | شهریار و از رامین کی بنده ی ِیزدگرد شهریار بوُذ ، |
| 151 | هم چنین آمذ و از فروذِ ایشان به دویست سال برسذ |
| 152 | کی یاذ کُنیم و از گاهِ آدم باز چند است و ایشان بذین |
| 153 | گفتار گِرد آمذند کی ما یاذ خواهیم کردن و این نامه |
| 154 | را هر چه گزارش کُنیم از گفتارِ دهقانان بایذ آورْد کی |
| 155 | این پاذشاهی به دستِ ایشان بوُذ و از کار و رَفتار و از |
| 156 | نیک و بَذ و از کم و بیش ایشان دانند . پس ما را به |
| 157 | گفتارِ ایشان بایذ رَفت . پس آنچ از ایشان یافتیم ، از |
| 158 | نامه های ِایشان گِرد کَردیم و این دشوار از آن شذ کی |
| 159 | هر پاذشاهی کی دراز گردذ ، یا دین ِپیغامبری به |
| 160 | پیغامبری شوذ ، و روزگار برآیذ ، بزرگان آن کار فرامُش |
| 161 | کُنند و از نهاذ بگردانند و بر فروذی افتذ ، چنانک |
| 162 | جهودان را افتاذ میان ِآدم و نوح و از نوح تا موسی |
| 163 | همچنین ، و از موسی تا عیسی همچنین ، و از عیسی |
| 164 | تا محمّد ، صلّی اللّه علیه و سلّم . و این از بهرِ آن |
| 165 | گفتند کی این زمین بسیار تهی بوُذه است از مردمان |
| 166 | و چون مَردم نبوَذ ، پاذشاهی به کار نیایذ ، چه ، مهتر به |
| 167 | کهتران بوَذ و هر جا کی مَردم بوَذ از مهتر چاره نبوَذ و |
| 168 | مهتر بَر کهتر از گوهرِ مَردم بایذ ، چنانک پیغامبرِ |
| 169 | مَردم هم از مَردم بایست . و هم گویند کی از پسِ مرگِ |
| 170 | گیومرث صذ و هفتاذ و اند سال پاذشاهی نبوُذ |
| 171 | جهانیان یله بوُذند ، چون گوسپندان بی شبان در |
| 172 | شبانگاهی ، تا هوشنگِ پیشداذ بیامذ ، و چهار بار |
| 173 | پاذشاهی از ایران بشذ و نذانند کی چند گذشت از |
| 174 | روزگار . و جهودان همیگویند از توریةِ موسی ، علیه |
| 175 | السّلام ، کی از گاهِ آدم تا آن روز کی محمّد عربی ، صلّی |
| 176 | اللّه علیه و سلّم ، از مکّه برَفت چهار هزار سال بوُذ و |
| 177 | ترسایان از انجیلِ عیسی همیگویند پنج هزار و |
| 178 | پانصذ و نوذ و سه سال بوُذ و بعضی آدم را گیومرث |
| 179 | خوانند . این است شمارِ روزگارِ گذشته کی یاذ کَردیم |
| 180 | از روزگارِ ایشان ، و ایزذ ، تعالی ، بِهْ دانذ کی چون بوُذ . |
| 181 | و آغازِ پذیذ آمذن ِمَردم از گیومرث بوُذ و ایشان |
| 182 | کی او را آدم گویند ، ایذون گویند کی نخست |
| 183 | پاذشاهی کی بنشَست هوشنگ بوُذ و او را پیشداذ |
| 184 | خواندند کی پیشتر کَسی کی آیین ِداذ در میان ِ |
| 185 | مردمان پذیذ آورْد او بوُذ ، و دیگر گروه کیان بوُذند ، و |
| 186 | سدیگر اشکانیان بوُذند ، و چهارم گروه ساسانیان |
| 187 | بوُذند . و اندر میان گاه پیکارها و داوریها رَفت از |
| 188 | آشوب کردن با یکدیگر و تاختنها و پیشی کردن و |
| 189 | برتری جُستن ، کی از پاذشاهی ِایشان این کشور تهی |
| 190 | ماندی و بیگانگان اندر آمذندی و بگرفتندی این |
| 191 | پاذشاهی به فروتنی ، چنانک به گاهِ جمشیذ بوُذ و به |
| 192 | گاهِ نوذر بوُذ و به گاهِ اسکندر بوُذ و مانندِ این. |
| 193 | پس پیش از آنک سخن ِشاهان و کارنامه ی ِایشان |
| 194 | یاذ کُنیم ، نژاذِ ابومنصور عبدالرّزّاق کی این نامه را |
| 195 | نیز فرموذ تا جمع کُنَذ چاکرِ خویش را ابومنصور |
| 196 | المَعْمری ، و نژاذِ او نیز ، بگوییم کی چون بوُذ و ایشان |
| 197 | چه بوُذند تا آنجا رسیذند : |
| 198 | اوّلاً . نسبِ ابومنصور عبدالرّزّاق : محمّد بن |
| 199 | عبدالرّزّاق بن عبداللّه بن فرّخ بن ماسه بن مازیار بن |
| 200 | کشمهان بن کنارنگ بن خسرو بن بهرام بن آذرگشسب |
| 201 | بن گوذرز بن داذآفریذ بن فرّخزاذ بن بهرام - کی به گاهِ |
| 202 | پرویز اسپهبذ بوُذ - پسرِ فرّخ بوذرجمهر - کی دستورِ |
| 203 | نوشیروان بوُذ - پسرِ آذرکلباذ - کی به گاهِ پیروز |
| 204 | اسپهسالار بوُذ - پسرِ برزین - کی به گاهِ اردشیر |
| 205 | بابکان سالار بوُذ - پسرِ بیژن پسرِ گیو پسرِ گوذرز |
| 206 | پسرِ کشواذ - و او را کشواذ از آن خواندندی کی از |
| 207 | سالاران ِایران هیچ کَس آن آیین نیاورْد کی او آورْد و |
| 208 | پهلوانی کشورها و مرزبانی و بخشش ِهفت کشور او |
| 209 | کرده بوُذ و کژ مَردم بوُذ ، و این از سه گونه گویند ، و |
| 210 | گوذرز به گاهِ کیخسرو سالار بوُذ ، پیران را او کُشت کی |
| 211 | اسپهبذِ افراسیاب بوُذ - پسرِ حبن پسرِ سوانی پسرِ |
| 212 | آرس پسرِ بندوی نبیره ی ِمنوچهر نبیره ی ِایرج و ایرج |
| 213 | پسرِ افریذون و افریذون پسرِ آبتین و آبتین از |
| 214 | فرزندان ِجمشیذ . و پیران پسرِ ویسه بوُذ و ویسه پسرِ |
| 215 | زاذشم بوُذ پسرِ کهین بوُذ و زاذشم پسرِ تور و تور پسرِ |
| 216 | افریذون نیز پسرِ آبتین و آبتین از فرزندان ِجمشیذ . |
| 217 | ثانیا . نسبِ ابومنصور المَعْمری : ابومنصور بن |
| 218 | احمد بن عبداللّه بن جعفر بن فرّخزاذ بن پشنگ بن |
| 219 | گرانخوار بن کنارنگ . و کنارنگ پسرِ سرهنگِ پرویز |
| 220 | بوُذ و به کارهای ِبزرگ او رَفتی و آنگه کی خسرو |
| 221 | پرویز به دَرِ رُوم شذ ، کنارنگ پیشرو بوُذ لشکرِ پرویز |
| 222 | را و حصارِ رُوم بستذ . نخستین کَسی کی به دیوار بَر |
| 223 | رَفت و با قیصر درآویخت و او را بگرفت و پیش ِشاه |
| 224 | آورْد ، او بوُذ . و در هنگام ِساوه شاهِ تُرک کی بَر دَرِ هری |
| 225 | آمذ ، کنارنگ پیش ِاو شذ به جنگ ، و ساوه شاه را به |
| 226 | نیزه بیفگند ، و لشکر شکسته شذ ، و چون رزم ِهری |
| 227 | بکرد ، نشابور او را داذ و طوس را خوذ بذو داذه بوُذ ، و |
| 228 | خسرو او را گفت : «گفتی کی تنها ، هزار مَرد را بزنم» . |
| 229 | گفت : «آری گفته ام» . خسرو از زندانیان و گنهکاران ، |
| 230 | هزار مَرد نیک بگُزیذ و سلیح پوشانیذ . دیگر روز آن |
| 231 | هزار مَرد را با کنارنگ به هامونی فرستاذ و خسرو از |
| 232 | دور همینگریست با مهتران ِسپاه . کنارنگ با ایشان |
| 233 | برآویخت ، گاه به شمشیر و گاه به تیر . بهری را |
| 234 | بکُشت و بهری را بخست ، و هر باری کی اسپ افگندی ، |
| 235 | بسیار کَس تبه کَردی ، تا سرانجام ستوهی پذیرفتند |
| 236 | و بگریختند ، و کنارنگ پیش ِشاه شذ و نماز بُرد و |
| 237 | آفرین کَرد ، خسرو طوس بذو داذ . و از گُردان مَردی |
| 238 | همتای ِاو بوُذ نام ِاو رقبه . او را نیز از خسرو بخواست |
| 239 | و با خویشتن به طوس بُرد . و رقبه آن بوُذ کی کنارنگ |
| 240 | هزار مَرد از خسرو پرویز بخواست رزم ِتُرکان را . خسرو |
| 241 | گفت : «خواهی هزار مَرد ببَر ، خواهی رقبه ، کی کم |
| 242 | رنج تر بوَذ مر تو را» . پس هر دُوان به طوس شذند ، با |
| 243 | هزار مَردِ ایرانی ، و رقبه را نیکو همیداشت ، و با |
| 244 | تُرکان جنگ کَردند و پیروز آمذند و طوس بستذند و |
| 245 | کنارنگ پاذشاهی بگرفت و رقبه را نیکو همیداشت . |
| 246 | تیراندازی بوُذ کی همتاش نبوُذی . پس روزی کنارنگ |
| 247 | و رقبه هر دو به شکار رَفتند با پسران و سرهنگان . |
| 248 | کنارنگ گفت : «امروز هر شکاری کی کُنیم تیر بَر سَر |
| 249 | زنیم تا باریک اندازی پذیذ آیذ» . هرچ کنارنگ زذه |
| 250 | بوُذ بَر سَر تیر زذه بوُذ . رقبه بَر کنارنگ آفرین کَرد . |
| 251 | روزِ دیگر کنارنگ فرموذ تا غِراره یی پُر کاه بیاوردند . |
| 252 | کنارنگ اسپ برانگیخت و نیزه بزذ و آن غِراره را بَر |
| 253 | سَرِ نیزه برآورْد و بینداخت ، و به گاهِ یزدگرد شهریار |
| 254 | او را بکُشتند . و چون عُمَر بن الخطّاب ، عبداللّه عامر |
| 255 | را بفرستاذ تا مَردم را به دین ِمحمّد خوانَذ ، صلّی اللّه |
| 256 | علیه و سلّم ، کنارنگ پسر را پذیره ی ِاو فرستاذ به |
| 257 | نشابور ، و مَردم در کهندز بوذند ، فرمان نبُردند . از وی |
| 258 | یاری خواست . یاری کَرد تا کار نیکو شذ . بَعد از آن |
| 259 | هزار دِرَم وام خواست ، گروگان طلبیذ . گفت : «گروگان |
| 260 | ندارم» . گفت : «نشابور مرا دِه» . نشابور بذو داذ ، چون |
| 261 | دِرَم بستذ ، باز داذ . عبداللّه عامر آن حرب او را داذ و |
| 262 | کنارنگ به رزم کردن ِاو شذ و این داستان مانْد کی |
| 263 | گویند : «طوس از آن ِفلان است و نشابور به گروگان |
| 264 | دارذ» . و حسن بن علی مروزی از فرزندان ِاو بوُذ تا به |
| 265 | هنگام ِحُمَیْد طایی کی از دستِ ایشان بستذ و آن |
| 266 | مهتری به دیگر دوذه افتاذ . پس به هنگام ِابومنصور |
| 267 | عبدالرّزّاق طوس بستذند و سزا به سزا رسیذ . |
| 268 | و نسبِ این هر دو کَس کی این کتاب کَردند ، |
| 269 | چنین بوُذ کی یاذ کَردیم. |
دیباچه شاهنامه ابومنصوری
Share Topic
Printable Version
Google
Delicious
Digg
StumbleUpon
Windows Live
Yahoo Bookmarks
reddit
Facebook
MySpace
Newsvine
Furl
Topic Search 
Topic Options
Topic: دیباچه شاهنامه ابومنصوری
